Su schwätze mir: Gedicht von Katharina Schaaf

Wenn ich net mie sein ... Wenn ich dereinst die Weisung kreeje von onsem Herrgott: „Dau moß fort – ohne Gepäck von danne zeehje – verlohse Haimatstadt on Ort.“

Lesezeit: 1 Minute
Anzeige

Wenn ich net mie sein ...

Wenn ich dereinst die Weisung kreeje
von onsem Herrgott: „Dau moß fort –
ohne Gepäck von danne zeehje –
verlohse Haimatstadt on Ort.“

Dann moß ich off dä Rotschluß hiere,
denn wenn et bläst, moß mer och ginn.
Mir mösse all dä Wäg marschiere,
wo käm ons Modder Erd’ sonst hin?

Wer möcht ne geer recht lang hei bleiwe?
Och ich – datt es en klore Fall –
ich möcht noch geer e besje schreiwe
noch bleiwe, wie mer säht „am Ball“.

Ob mer nau heile doht, ob lache,
ob et zo freh es, oder spät.
Mir hann die Pflicht, hei Platz zo mache,
wenn onser Herrgott „Amen“ säht.

En fuffzig Johr wächst och noch Flieder,
get et noch Schängel, wächst noch Wein!
Mein Steckelscher on fruhe Lieder –
die leewe, wenn ich net mie sein.

Katharina Schaaf (1915–2011)