Gedicht in Anlehnung an Millowitschs „Kölsch Jung“: Künstler widmet sich auch der heimischen Mundart
Ein Gedicht hat Reinhold Steinborn in Anlehnung von Willy Millowitschs „Kölsch Jung“ auf Bad Bodendorf umgemünzt: „Ech ben en Bodendorfer Jung, wat wells do maache, ech ben Bodendorfer on don jen laache, ech benn och sons net schläch, doch liech ferröck, ech ben en Bodendorfer, dat es meng Jlöck.
Ech ben als kleine Jong de Jass eraf jelaufe, on sollt beim Lenze Griet e halv Schwatzbrut kaufe, do kom en jruße Hond, der hätt mich anjebellt. Ech han vor lauter Schreck verstreut dat janze Geld. En minger jruße Nut hat ech dat Bötzche voll jeschisse. Ech bin dann schnell zoröck on han dä janze Wech jekrische. Do kom ming Mam eran, die dröck mech an ihr Blus, on söht janz leis zo mir, och du wiers einmol jruß. Ming eschte Fröndin wor das Leiendeckers Liesche. Ech han et eschte Mol jeknutsch op dem nopesch Wiesche. Dat wor en schöne Zick, doch di jing schnell vorbei. Et han en Andere, dat wor mir net einerlei. Doch dat beste Stöck, wat ech han je jefonne, dat es ming Frau, on die es joot jelunge. Mir sin em Lewe off durch deck on off durch dönn, han vill jelach on nie jefroch woröm. Jetz kun die Enkelche no Kamelle frore. Doch eines Daachs kütt Einer an, wann, dat weiß du net. Der söhnt: „Loss alles hee, jetzt jehste met.“