Der liewe Läit, dat is jo grad so en rischdisch Insektewedda: so ganz wunnerbar schmuuzich. E bissje nass un e bissje warem. Do geht et dähne Krabbeldierscha änfach gut. Wie gut, dann kunnt äich vorgista erfahre. Am eijene Läib sozusahn. Do sinn äich nämisch mo wiere dorch de Wald getappt, dat mache äich jo geere.
Vorgista sinn äich mo en Wäsch gang, dän äich nit so oft gehn. Do is dat Gras ziemlich hoch gewachs un grad nor vun de Reh so bissje runnergeträt. Wie äich vun däm Wäsch runnerkumme un no unne gugge, sin doch mäi Buxebähn schwarz wie die Naacht. Nit, wäil die Bux schwarz wär. Nä, vun de Zecke! Gläich honn äich mäich draangemach un die Biesta mim Finger fottgeschnippt. Wat en Arwet! Äich sahns ouch un dat is nit geloh: Fuffzich lange nit! Un wie äich do so gebickt im Wald rumstehn un leise vor mäich hienfluche, guggt mer doch en Reh zu. Wie äich de Kopp nommo hiewe, steht dat Dierche fünnef Meeda vumma fott un guggt mich mit große Aue aan. Owei, sinn äich verschrock! Un dat Reh aach.
Naja, jedenfalls därich ouch rore: Losst die kurz Bux dehäm, wenn et aach noch so warm is iewa Pingste. Un wenn da Zelte duut, guggt, dat dat Netz aach jo rischdisch zu is. Wenn äich ma vorstelle, die Biesta wäre all an de Bään rumgekrawwelt – nä, Genaacht, Marie. So harrich Glick un se sinn vunn ma blieb. Zuminnest honn äich bis awäi mo kän aan ma entdeckt. Also: uffbasse!